Het binnenland

Vandaag stond een uitstap naar het binnenland op programma. We zouden nog een andere kant (provincie Est) van Rwanda leren kennen.

Wegen
We werden meegenomen naar Munyaga.  Deze plaats ligt op een 70 km van Kigali. De eerste 50km verliep over een mooie asfaltweg. De weg leidt naar het buitenverblijf van de president met iedere 500 meter politieagenten. De volgende 15 km ging over een relatief goede aardeweg. De laatste 7km duurde een half uur omdat we steeds weer putten en uitgespoelde grachten moesten omzeilen. We hadden veel bewondering voor onze chauffeur.

Klooster
In een heel afgelegen, maar door een prachtige natuur omgeven, vonden we het klooster dat tot de gemeenschap van Kigali behoort. Zuster Bea, afkomstig uit Huise, woont hier en ging met ons op verkenning. Het klooster is gebouwd door Italianen. Naast het klooster bouwden ze ook een ziekenhuis en school.
Voor de middag bezochten we de lagere school. De kinderen, die blijkbaar nog maar weinig blanke mannen gezien hadden, raakten ons aan, gaven een hand of klaphandje. In plaats van naar huis te gaan voor het middagmaal, gingen ze met ons mee doorheen de school.

Op de middag ervaarden we nogmaals de hartelijkheid van de Rwandese zusters. We werden verwend met een heerlijke maaltijd van producten die ze zelf verbouwen. Verser kan niet.

Namiddag
Na een korte siësta temidden van de prachtige natuur, waar je enkel vogels hoort fluiten, gingen we op weg.
We bezochten eerst een prachtige kerk in opbouw, gevolgd door een secundaire school. Daar waren ze nog nieuwsgieriger naar de blanken, echter ook terughoudender. Eenmaal we onszelf hadden voorgesteld, kwamen ze een beetje losser. Sommige leerlingen zongen voor ons of deden een dansje. We kregen ook wat info over de school.
Men onderwijst daar de eerste drie jaren van het secundair onderwijs. Toch troffen we ook leerlingen aan van 18 jaar.

We zetten ons tocht verder richting ziekenhuis van de zusters. Wat we daar gezien, vergeten we nooit. De beelden gingen van aangenaam tot schrijnend.
We bezochten eerst de materniteit. Er waren vandaag vijf kindjes geboren in goede gezondheid. Wist je dat ze blank/roze geboren worden en na enkele dagen hun bruine huidskleur krijgen?
We wandelden verder naar een gebouw in opbouw waar een modernere materniteit komt (men bouwt pas verder als er geld is).
Vervolgens troffen we een lange rij wachtenden aan. Er zijn veel mensen in de regio getroffen door malaria. Er zijn hier veel moerassen en waterplassen die ze gebruiken om rijst te verbouwen. Deze plaatsen zijn echter ook broedplaatsen voor muggen (al dan niet met malaria besmet). We kregen medelijden met de wachtrij die vooral bestond uit vrouwen met kinderen.
Het ergste hadden we nog niet gezien. Voor de receptie zat een imense wachtrij. Men had vandaag ongeveer 140 opnames voor een vijftal verpleegkundigen. Sommigen van hen zouden vandaag niet meer kunnen geholpen worden. Velen onder hen zouden nog enkele kilometers moeten stappen naar huis om morgen terug aan te schuiven. Hierdoor wordt de ziekte nog erger. Schrijnend tafereel. De verpleegkundige trekken zich op aan al de mensen die ze wel hebben kunnen helpen met medicatie.
En dan zagen we enkel nog maar de mensen die zich een ziekenhuis kunnen permitteren of die eerst moeten sparen hebben om zich te laten behandelen.
Een beeld dat we niet snel gaan vergeten...

We hebben na de afgelopen week nog meer respect gekregen voor het ongelofelijke werk dat de zusters hier doen.